Duchy mają złą opinię. Bo są złośliwe, dokuczliwe. Uparte, czasem groźne. A tymczasem duchy są jak ludzie: jedne złe, inne - dobre. Dziś poznamy kilka tych dobrych.

Carscy przedstawiciele prawa mają niemal tak złą opinię jak duchy. Mieli być przekupni, pozbawieni sumienia i ludzkich odruchów. Ale i wśród nich bywały wyjątki. Na przykład sędzia Mamczicz.
Działo się to pod koniec XIX w. Sędziemu doniesiono, że wyrodna matka oddała kilkunastoletnią córkę Palladię do klasztoru wbrew jej woli. Na prośbę brata dziewczyny sędzia podjął kroki, by Palladię z klasztoru uwolnić. Niestety, nie zdążył. Dziewczyna była chora na płuca. W 1873 r. zmarła.
Trzy lata później Palladia, a właściwie jej duch, zaczęła pokazywać się sędziemu (tylko wtedy, gdy był sam), co najmniej trzy razy w tygodniu. Ubrana była w sukienkę, którą miała na sobie w chwili śmierci. Te wizyty trwały tylko dwie-trzy minuty.
Jak reagował sędzia na odwiedziny? Bladł, tracił głos, słabł i zatrzymywał mu się oddech. Dopiero w 1879 r., gdy Palladia usiadła przy stole, przy którym pracował, odważył się do niej odezwać. Zapytał, jak się teraz czuje. Zjawa nie poruszyła ustami, ale Mamczicz usłyszał słowo „spokój".

Swatka zza grobu

Dwanaście lat po swej śmierci, w 1885 r., Palladia pojawiła się u sędziego radośnie uśmiechnięta. Powiedziała: „Byłam, widziałam". I... znikła. Nazajutrz rano po raz pierwszy odwiedziła młodą dziewczynę, której Mamczicz nie znał.
Palladia stanęła u wezgłowia łóżka dziewczyny i powiedziała:
„Nie bój się mnie, jestem dobra i kochająca". Minął rok i dziewczyna wyszła za sędziego...
Jeszcze przez kilka lat Palladia pojawiała się w domu sędziego. Widywał ją tylko on oraz jego malutki synek, Oleg. Dziecko wskazywało wtedy palcem jakiś punkt w przestrzeni i mówiło: „Pani". Nie mógł to być dziecięcy wymysł, gdyż pies Mamczicza zawsze podczas tych wizyt wpadał w panikę i tulił się do ludzi. Jak wiadomo - oprócz człowieka o specjalnych paranormalnych uzdolnieniach - ducha widują malutkie dzieci i zwierzęta.
Ostatni raz Palladia pokazała się Olegowi, gdy miał dwa latka...

Mili „dziadkowie"

A.K. (tymi inicjałami przedstawił się w Intemecie) podał, że w 1967 r., gdy miał pięć lat, jego rodzina wynajęła staroświecki dom w Waterloo w Kanadzie. Były tam trzy sypialnie. Jedną z nich - najmniejszą, z pięknymi witrażowymi drzwiami na mały balkon, zajęła starsza o dwa lata siostra chłopca. Niedługo w niej gościła.
Przez dwie kolejne noce budziła cały dom krzykami. W końcu zamieniła się na sypialnie z bratem.
A.K. przekonał się wkrótce, dlaczego jego siostra krzyczała. Niemal każdej nocy budził się i... w nogach jego łóżka siedziała albo starsza dama, albo równie wiekowy mężczyzna. Patrzyli na niego z sympatią, uśmiechali się.
Chłopczyk bardzo tęsknił za swoimi dziadkami, którzy mieszkali w Anglii, więc widok uśmiechniętych staruszków sprawiał mu radość. Nigdy się ich nie bał, czuł się przy nich mniej samotny.
Pewnego razu właściciel domu zabrał chłopca na strych. Tam, wśród rozmaitych rupieci, zobaczyli fotografię w ramce, przedstawiającą starsze małżeństwo. Właściciel powiedział, że byli to jego dziadkowie, którzy mieszkali w tym domu przed wielu laty. Okazało się, że to właśnie para staruszków odwiedzających chłopca...

Widmowi pomocnicy

Amerykański pilot Charles Lindbergh (z prawej) w 1927 r. pierwszy przeleciał samotnie z Nowego Jorku do Paryża nad Atlantykiem. Podczas tej podróży miał kłopoty, ale pomogły mu mgliste, nieznane, ale przyjazne stwory.
Kadłub samolotu Lindbergha, zwanego (uwaga, uwaga!) „Duch z Saint Louis", pokryła warstwa lodu, pilot miał kłopoty z nawigacją. Pogoda, choć majowa, była fatalna, mgła zakrywała księżyc. Mgliste postacie, przenikające z łatwością przez ściany, odzywały się ludzkim głosem, omawiały problemy nawigacyjne, dawały Lindberghowi rady i wskazówki.
Pilot napisał później, że czuł się, jakby po wielu latach rozstania znalazł się znów w towarzystwie starych przyjaciół... Trwający 33 godziny lot zakończył się sukcesem!
Jeszcze ciekawsza była przy goda Joshuy Slocuma (z lewej), pierwszego żeglarza, który w 1895 r. w pojedynkę opłynął kulę ziemską. Podczas podróży Slocum zatruł się czymś. Nie był w stanie kierować jachtem, leżał na podłodze i wił się z bólu. Nagle u steru zobaczył wysokiego mężczyznę.
Ten zwrócił się do niego z szacunkiem, używając słowa „seńor" (po hiszpańsku „pan"). Oznajmił, że zjawił się, by mu pomóc, a jest jednym z żeglarzy Kolumba. Gdy następnego ranka Slocum obudził się, okazało się, że jacht płynie właściwym kursem i że podczas burzliwej nocy pokonał długi dystans...

Marta Dmitruk Super Express

Podziękowania dla Daisy za udostępnienie artykułu :)